Back to Rehab…

Ονομάζεται Amy Winehouse, κυκλοφορεί με pin-up girls tattoos, σηκώνει ψηλά το μαλλί της σαν την Marge Simpson (η μητέρα στο "The Simpsons") και το άλμπουμ της “Back To Black” βρίσκεται στην κορυφή!
Είναι 24 ετών, και έχει καταφέρει να βιώσει την επιτυχία πολύ γρήγορα… Το απίστευτο όλων είναι ότι έχει καταφέρει να επι-βιώσει…
Ο λόγος?
Εκτός από την μαγευτική της φωνή και την νέοsoul χροιά της, έχει κάποια μικρά μικρά μικρά προβληματάκια…
Αρχικά, έχει μανιοκατάθλιψη (ίσως επειδή το πρώτο της άλμπουμ “Frank” δεν πήγε τόσο καλά στις πωλήσεις).
Επιπροσθέτως, είναι αλκοολική (ίσως επειδή το δεύτερο της άλμπουμ άρχισε να πηγαίνει καλύτερα και κάποιος ξέχασε να της το πεί).
Επιπλέον, είναι εθισμένη στα ναρκωτικά (εντάξει, της το είπαν, αλλά άντε να ηρεμήσει).
Έπειτα, συνδυάζει την βουλιμία με την ανορεξία…? Όποιος καταλάβει πώς γίνεται αυτό, να με ενημερώσει!
Όμως, παρόλα αυτά, σάρωσε στα Brit Award (για όποιον τα έχει σε μεγάλη υπόληψη), και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες σαν τον Paul Weller (στην απίστευτη διασκευή “I heard it through the Grapevine” του Marvin Gaye).

Στο “Back to Black” σαμπλάρει το “Ain’t no mountain high enough” (Marvin Gaye and Tammi Terrell) με το κομμάτι “Tears Dry on their Own”. Ένα κομμάτι που θα ακούω για πολύ καιρό ακόμα…

Je suis ici...

Και πάλι εδώ…

Έπειτα από ένα δυσάρεστο διάλειμμα, για να πάω στην απαίσια πόλη που σπουδάζω και να αναπληρώσω τα χαμένα μαθήματα των καταλήψεων, επανήλθα αποφασισμένη και δυνατότερη από αυτό το τρομερό πολιτισμικό σοκ…

Διότι, τι χειρότερο από το να σε τραβάνε, λόγω γιορτής φίλης το τονίζω, σε μπαρ δήθεν-trendy-κυρίλο-black light-αν είναι δυνατόν, με αντροπαρέες που να απευθύνονται σε κοπέλες με παρατσούκλια “κοπελιά”, “μωρό”, “μανάρι”, “τούμπανο”, “κ***τρυπίδα μου” και ότι ποιο decadence κυκλοφορεί σε τέτοιου είδους μαγαζιά…
Οι κοπέλες με τις φαρδιές ζώνες και τα μπλουζάκια τα “τώρα θα φανεί το βυζί μου και γουστάρω που θα με κοιτάξουν όλοι οι υποψήφιοι βιαστές μου”, να λικνίζονται στους ήχους μιας ακαταλαβίστικης μουσικής χωρίς λόγια και ένα άρρυθμο ρυθμό.

Εγώ κάθομαι σε ένα σκαλοπατάκι στη γωνία του μαγαζιού, βλέποντας μόνο τα πόδια των περίεργων αυτών ανθρώπων, προσπαθώντας να μην ρουφάω την κοιλιά μου για να μην μου τη πέσει κανένας, και μετά από 3 τέταρτα έφυγα τρέχοντας…

Και καθώς προχωρούσα ηττημένη από την εξοδό μου, παρατηρούσα ότι:

1) η πόλη βρωμάει από τον συνεχή νοτιά
2) έχω νυχτερίδες έξω από το σπίτι μου, και ας μένω στο “κέντρο”
3) έχει μόνο 2 κινηματογράφους
4) η σχολή μου δεν έχει τουαλέτες
5) αν θες να ακούσεις “καλή μουσική”, πρέπει να πάρεις μαζί σου τα CDs σου
6) το 90% των ραδιοφώνων παίζουν μόνο ελληνική μουσική (αν ακούς ξένη μουσική, την πάτησες!)
7) δεν έχει πράσινο, ούτε ένα δέντρο
8) δεν έχει αδέσποτα σκυλιά και γατιά
9) αλλά έχει αμέτρητα σουβλατζίδικα ( με σπεσιαλιτέ τα hot-dogs)
10) σε κεντρικό πεζόδρομο έχει γραφτεί στο τοίχο “Σκατά στο καρναβάλι σας”.

(photo by flickr.com)