Je suis ici...

Και πάλι εδώ…

Έπειτα από ένα δυσάρεστο διάλειμμα, για να πάω στην απαίσια πόλη που σπουδάζω και να αναπληρώσω τα χαμένα μαθήματα των καταλήψεων, επανήλθα αποφασισμένη και δυνατότερη από αυτό το τρομερό πολιτισμικό σοκ…

Διότι, τι χειρότερο από το να σε τραβάνε, λόγω γιορτής φίλης το τονίζω, σε μπαρ δήθεν-trendy-κυρίλο-black light-αν είναι δυνατόν, με αντροπαρέες που να απευθύνονται σε κοπέλες με παρατσούκλια “κοπελιά”, “μωρό”, “μανάρι”, “τούμπανο”, “κ***τρυπίδα μου” και ότι ποιο decadence κυκλοφορεί σε τέτοιου είδους μαγαζιά…
Οι κοπέλες με τις φαρδιές ζώνες και τα μπλουζάκια τα “τώρα θα φανεί το βυζί μου και γουστάρω που θα με κοιτάξουν όλοι οι υποψήφιοι βιαστές μου”, να λικνίζονται στους ήχους μιας ακαταλαβίστικης μουσικής χωρίς λόγια και ένα άρρυθμο ρυθμό.

Εγώ κάθομαι σε ένα σκαλοπατάκι στη γωνία του μαγαζιού, βλέποντας μόνο τα πόδια των περίεργων αυτών ανθρώπων, προσπαθώντας να μην ρουφάω την κοιλιά μου για να μην μου τη πέσει κανένας, και μετά από 3 τέταρτα έφυγα τρέχοντας…

Και καθώς προχωρούσα ηττημένη από την εξοδό μου, παρατηρούσα ότι:

1) η πόλη βρωμάει από τον συνεχή νοτιά
2) έχω νυχτερίδες έξω από το σπίτι μου, και ας μένω στο “κέντρο”
3) έχει μόνο 2 κινηματογράφους
4) η σχολή μου δεν έχει τουαλέτες
5) αν θες να ακούσεις “καλή μουσική”, πρέπει να πάρεις μαζί σου τα CDs σου
6) το 90% των ραδιοφώνων παίζουν μόνο ελληνική μουσική (αν ακούς ξένη μουσική, την πάτησες!)
7) δεν έχει πράσινο, ούτε ένα δέντρο
8) δεν έχει αδέσποτα σκυλιά και γατιά
9) αλλά έχει αμέτρητα σουβλατζίδικα ( με σπεσιαλιτέ τα hot-dogs)
10) σε κεντρικό πεζόδρομο έχει γραφτεί στο τοίχο “Σκατά στο καρναβάλι σας”.

(photo by flickr.com)