HANNIBALISM

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

My Wisdom Tooth…

Την Δευτέρα 5/3 ώρα 9:30 πμ, ανοίγω το στόμα μου μπροστά σε 4 άτομα και μετά από 1 ώρα φεύγω από το ιατρείο χωρίς το φρονιμίτη μου… Ήταν ο πάνω φρονιμίτης, από αυτούς που δεν «πονάνε»!
Αν σας πουν ότι δεν πονάει ο άνω φρονιμίτης, σας δουλεύουν-σας μισούν-θέλουν το κακό σας!

Από τη Δευτέρα είμαι μέσα στο σπίτι και είναι Σάββατο! 9 χάπια την ημέρα! Ο Α. μου είπε να κάνω μπουκώματα με ούζο για να μην πονάω. Το σκέφτηκα σοβαρά! Με τόσα πολλά χάπια, αλκοόλ, κλεισμένη τόσες μέρες σπίτι, άγρυπνη από τον πόνο ίσως γράψω κανένα βιβλίο. Πολλοί το έκαναν και πλούτισαν! Θα δημιουργήσω μια δικιά μου γενιά λογοτεχνών, που δημιουργούν μέσα από τον πόνο.

Διότι, ο πονόδοντος από φρονιμίτη είναι από τους πιο ύπουλους πόνους. Δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να βγεις έξω (κυρίως για λόγους αισθητικής), δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς να κοιμηθείς, δεν μπορείς πλύνεις το πρόσωπο σου, χαπακώνεσαι διαρκώς με παυσίπονα-αντιβιωτικά-αντιφλεγμονώδη, δεν μπορείς να ακούσεις μουσική (επειδή πονάνε τα αυτιά σου από την εξαγωγή), μυρίζει το στόμα σου από την αφαγία, αιμορραγείς συνέχεια (κατά λάθος χτύπησαν και ένα αγγείο στο μάγουλο και δεν λέει να σταματήσει το αίμα), δεν μπορείς να σκύψεις, έχεις δέκατα, αποκτάς ένα καρούμπαλο στο κρόταφο (εκτός από το αγγείο, χτύπησαν και νεύρο), έχεις νεύρα, τρως γιαούρτι για το στομάχι σου( το οποίο σιχαίνεσαι), έχεις πρησμένο μάγουλο το οποίο είναι σαν τρίτο κωλομέρι και πάρα πάρα πάρα πολλά ακόμα….

Έτσι, έχοντας βιώσει τον ΠΟΝΟ, μπορείς να τα αποτυπώσεις στο χαρτί-υπολογιστή. Αυτομάτως εντάσσεσαι σε μια νέα γενιά ποιητών-λογοτεχνών: η γενιά των “Φρονιμίτνικ” (επηρεασμένη από τους Μπίτνικς κυρίως).

Διότι, ο πόνος που προέχεται από κάτι τόσο μικρό (το δόντι πχ), είναι πιο ισχυρό από τον πόνο που απορρέει από κάτι μεγάλο (ο χωρισμός πχ). Την ώρα, λοιπόν, που γράφεις το πονεμένο ποιήμα σου για την απελπισία για παράδειγμα, νιώθεις το αίμα να κατεβαίνει στο λαρυγγά σου με αποτέλεσμα….να απελπίζεσαι! Το καλύτερο είναι ότι δεν θα σε χαρακτηρίσουν ποτέ “δήθεν”! Γιατί? Γιατί το έχεις βιώσει!




(photo by flickr.com-strangemagee)

3 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Υπάρχει ένα κομμάτι για την περίπτωσή σου. Μάλλον υπάρχουν πολλά, αλλά αυτό το ένα είναι ΤΟ κομμάτι. Είναι του Prince Buster, λέγεται "Toothache" και χορεύοντάς το ξεχνάς το φρονιμίτη, τον πόνο, την προηγούμενη, ακόμα και την επόμενη μέρα...

13 Μαρτίου, 2007 09:27  
Anonymous Ανώνυμος said...

Paketo re Carol

14 Μαρτίου, 2007 18:42  
Anonymous Ανώνυμος said...

Τον τυπά με τα ωραία δόντια και το καραμπινέτο τονε θέλω!Κάμε κάτι!Πάντως ωραία είσαι,μου έδωσες κουράγιο να πάω να βγάλω τον πάνω φρονιμήτη μου,ξέρεις από αυτούς που δε πονάνε!!

17 Μαρτίου, 2007 12:57  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home